Jörg Wangerin (†)

 

 

 

Wo kaamt Se her?

Buurn bün ik in Rostock, in’t Huus wüür hochdüütsch schnackt, up de Straat, in de Schaul, bi de Pfadfinders, ok bi’t Jungvolk in de lege Nazitiet wüür hochdüütsch schnackt. Man alle Lüüd harrn dat Plattdüütsche leif, un so wüür dat ok oewerall „pleegt“. Vadder lees uns Platt vör, dor wüür platt sungen un späält, vörlääst, bäten ok Theater späält. Un as Teihnjöhriger wier ik mal bi einen Klassenkameraden up’n Lann, wo ümmer platt schnackt wüür, un ik wull dat doch tau giern verstahn un miträden.

 

Woans is dat bi Se anfungen mit’n Schrieven? Un worüm op Platt?

In’n Krieg un as Soldat – markwürdig tau seggen – wier ik dat in de Familie, de – in’n Urlaub oder ut de Fiern mit Feldpost – dat Amt vun den Dichter in de Familie harr, tau Verlobung un Hochtiet, Geburtsdag un so. Un dorüm dat mi dat Spaß maken dee, nehm ik dor dat Platt tau, un de Lüüd wiern all taufräden. Un denn, nah den Krieg, as junge Lihrer, heff ik in jede Klass Plattdüütsch anbröcht, för Gedichte, för lütte Späle, ok för dat Singen ümmer wedder. Ut Freud an de Spraak, ok dorüm, dat ik marken dee, dat keem gaut an, un  ok dat de Flüchtlingskinner un ehre Öllern u Grootöllern sick bäten inleben deen. Un dat hett ümmer gaut klappt. Vör allens heff ik vääl Stehgreifspäle in Gang bröcht. Un allens up platt. So as ierst in Meckelborg, so denn wieder in Nedersassen. Denn keem de Volkshochschaul up mi tau, tau ganze Reihen vun Platt-Abenden, man ok för ’ne Oort vun Sprachkursen. Un dat spröök sick rüm, un ick wüür haalt vun väle Vereine, Landfrugens, Schützenvereine un so. Oewer tweihunnert Abende heff ick allein oder mit ‘ne Partnerin hatt (mien Fru oder miene Schwägerin), binah dreihunnertmal heff ick bi anner Gelegenheiten wat vördragen. Wo ik nu öller wüür, leet dat allens nah; man taun Bispill in Grevsmöhlen un Schönbarg un ok bi de Adendörper Plattschnackers wüür ick ümmer noch mal wedder ranhaalt. Ick heff vääl Freude an de Spraak un freu mi sihr, wenn ick anner Lüüd fröhlich maken kann. Ok help ik giern, wenn dat üm Heimatgefäuhl un Tausamenhollen gahn deit.

Woans bün ick tau’n Schrieben kamen? Ick heff ümmer vääl plattdüütsche Bäuker in allerlei Zeitschriften rezensiert, un dor keem mi Dieter Bellmannn, den ick al öfter vörhatt harr, mit siene „Paradiestiet“ vör de Ogen. Ik kreeg sülben ‘n Schreck, so negativ müss mien Urdeil sien, dat ik dat leiwer för mi behollen heff. Un dor keem ick dor up, dat ick dat ganz anners maken wüür, un denn keem, dat ick so taun Spaaß dat anners möök, un denn lääs ick ok mal ein Kapitel vör – ick harr gor nich vör, dat ruttaugeben. Man de Lüüd meinten ümmer, dat müßt druckt warrn. So is dat denn ok passiert, ok bi den Heimatverein Schönbarg. Dit Bauk holl ick för täämlich gaut, un ick weit hüüt nich vääl, wat ick nu anners maken wüür.

 

 Wat hebbt Se anners in Ehr Leven maakt? Wat hebbt Se noch so vör?

Ik wier nah den Krieg Lihrer in Meckelborg, siet 1956 in de Lümborger Gegend. Pensioniert 1983.

Wat ick noch vör mi heff? Dat weit ick nich; giern maak ick noch’n bäten wieder.

 

Wo blievt Se mit Ehr Texten af?

 

Mien Bauk „Rimels“, mit Teiknungen vun miene Schwägerin Fru Sterly-Aniszewski, hett all de Gedichte sammelt, de ick in de välen Johre maakt heff. Dat sehg ick as „Gelegenheitsgedichte“ an un harr se al so’n bäten wegleggt, man de Lüüd räädten mi ümmer tau, sei doch tau sammeln un drucken tau laten. Dat Bauk würr in Schönbarg (Meckl.) druckt. Dat tweite Bauk, mi einglich wichtiger, is de Prosaerzählung  „Kein Leben in’t Paradies?“. Süs heff ik nich recht wat in Prosa schräben. Ok dor sünd feine Teiknungen vun mien Schwägerin mit bi.

 

Mien Böker:

o   Rimels
Rutgeven vun den Heimatbund für das Fürstentum Ratzeburg
Adendörp: Sübstverlag Jörg Wangerin 2011
180 S.
ISBN 978-3-9814556-0-1

o   Kein Leben in’t Paradies?
Rutgeven vun den Heimatbund für das Fürstentum Ratzeburg
Schönberg: Volkskundemuseum des Ratzeburger Landes 2007
79 S.

ISBN 978-3-9805722-4-8

 

 Wat dat anners noch to seggen gifft:

Nu is’t woll naug. Mien Tiet is woll einglich längst vörbi; schön, dat dat junge Lüüd gifft, de mit Plattdüütsch begeistert wiedermaken. Noch kiek ick giern tau; mit dat Hüürn is dat beten leeg bi mi. „Doch
noch wandl‘ ich auf dem Abendfeld,

nur dem sinkenden Gestirn gesellt;

Trinkt, o Augen, was die Wimper hält,

von dem gold’nen Überfluss der Welt!“
(Gottfried Keller)
Näbenbi: Ick bün immer noch mit Interesse in de Fritz-Reuter-Gesellschaft, wenn ok nu ahn ein Amt, un heff in de lüttere John-Brinckman-Gesellschaft mit taun Vörstand tauhüürt. Bi beide Gesellschaften heff ick al hen un wenn ein Referat hollen. Vörut oewer mienen Landsmann John Brinckman. Nebenbi wüür ick vör mihr as dörtig Johr in unse Landeskirche as Prädikant inführt un heff so bi sösstig plattdüütsche Predigten holen. Man dat spröök sick rüm, dat ick dat Hochdüütsche ok künn, un so heff ick denn ok mal ‘n hochdüütschen Gottesdeenst hollen. Is lang her!